Minik arkadaşım Ayşe

Aralık ayında İstanbul da gene yağmur var.Bostancıda,deniz otobüslerinin olduğu yerdeyim.Seni düşünüp hüzünlendim gene.Bir şeyler fısıldama ihtiyacı duydum bu yüzden.İstanbul da yağmur var ve ben senin İstanbul da olup olmadığını bile bilmiyorum Ayşem.
Seni ve seni bu durumlara getiren nedenlere kızgınım.Sana yardım edememek,nerede, nasıl olduğunu bilmemek, çaresiz bir durumda kendimi hissetmek, beni kızdırıp hüzünlendiriyor.Sana edebileceğim tek yardım,içten gelen ve ALLAH ada ulaşacağına inandığım sessiz bir haykırış.
Seni ve beni gören ve gözetleyen rabbim seni korusun,sen yalnız yatağından kalktığında,ufak ve cılız ellerine hüzün ile baktığında, senin elinden tutsun ve seni dünyanın en mutlu insanı olarak kaldırsın.Sen bakışlar ve sözler ile üzüldüğünde pencerene ufak bir serçe kondursun,o serçe saatlerce şarkılar söyleyip kahkahalar attırsın sana.Sen korku ile yalnız karanlık yatağına yattığında ışıktan bir melek göndersin ,o melek sen huzur ile uyuyana kadar etrafında dönüp dursun.Sen ufak ve masum gözlerini huzur ile kapadığında Rabbim kulağına merak etme Ayşe ben her zaman buradayım sen sadece uyu desin.Sabırlı ol Ayşem sabırlı.. G.C.T

Yine hüzün dolu bir hikaye Ayşecik ve aynı durumda olanların. ALLAH yar ve yardımcısı olsun.
Çağatay imzanı atmamışsın ama hikaye sana ait sanırım ellerine sağlık çok içten yazılmış.

Ben yazdım sebimu kafamdaki bir hikayenin hatırlatmasi güzel bir hikaye ama her zamanki gibi bende vakit yok

Geçen gün seni ve senin sorumsuzluk içinde vicdan azabı çeken anneni düşündüm.Zengin olsalar da,dünyanın her şeyine sahip olduklarına inansalar da,sana sahip olamadadıkları için kendilerini fakir hissediyorlar.Sendeki masumluğu özleyip sahip olamadıkları için gözyaşı döküyorlar.Onlar hak etmişti,peki ya sen?Hayat adil değil Ayşecik.

Dualarım hep senin ile ve ben inanıyorum ki yaradana yakaracağın gün sana dönüp zamanı geldi diyecek.Sabırsızlık ile hepimiz seni arıyoruz.Umarım mutlu ve huzurlusundur…